ராஜிவ் - ஜெயவர்தன ஒப்பந்த 13-வது திருத்த சட்டமூலமும், ராஜபக்‌ஷ மன்மோகன் ஜிங்கும்.

இலங்கை தமிழர்களுக்கு அநீதி இழைக்கப்படுதை இந்தியா ஒருபோதும் அனுமதிக்காதென இந்திய பிரதமர் மன்மோகன்சிங் திட்டவட்டமாக தெரிவித்துள்ளதாக பல பத்திரிகை ஊடகங்கள் செய்தி வெளியிட்டிருந்தன. 

அந்தச்செய்தியை உறுதிப்படுத்தும் வகையில்  தமிழ் தேசியக் கூட்டமைப்பின் தலைவர் சம்பந்தன் அவர்களும் இந்தியப்பிரதமர் மன்மோகன்சிங் அந்த வாக்குறுதியை தமக்குநேரடியாக 18.06.2013 அன்று உளப்பூர்வமாக டில்லியில் வைத்து வழங்கியதாக உத்தியோக பூர்வமாகவும் தெரிவித்துள்ளார்.

அந்த வாக்குறுதி திறந்த மனதோடு உள்நோக்கமில்லாமல் உளப்பூர்வமாக மன்மோகன்சிங் சம்பந்தருக்கு ஒப்புக்கொடுக்கப்பட்டிருப்பின் இலங்கையில் 40, 50 வருடங்களாக தமிழர்கள் தொடர்ந்து அனுபவித்துவரும் துன்ப துயரங்களுக்கு முற்றுப்புள்ளி வைத்து நியாயமான அரசியல் தீர்வொறை இலகுவாக அங்கு அறிமுகப்படுத்திய பெருமை இந்தியாவுக்கு சேரும்.  இந்தியாவுக்கு  அந்தளவு தகுதி இருப்பதாகவே இன்னும் பல நாடுகளும்,  அமைப்புக்களும் நம்பிக்கொண்டிருக்கின்றன.

மன்மோகன்சிங் அவர்களின் வாக்குறுதி உண்மை தன்மை கொண்டதாக இருந்து  ஈழத்தமிழர்கள் அனுபவித்து வரும் அநீதிக்கு முற்றுப்புள்ளி வைக்கப்படுமானால்  ஈழத்தமிழர்கள் மத்தியில் மட்டுமல்லாது சர்வதேச மட்டத்திலும் இந்தியாவுக்கு பெருத்த கௌரவம் கிடைக்கும் என்பதில் எந்த வேறுபட்ட கருத்தும் இருக்கமுடியாது.

 

ஆனால் கடந்த முப்பது வருடங்களுக்கு மேலாக இலங்கை தமிழர் பிரச்சினையில் இந்தியா தலையிட்டு,   குறிப்பாக 1987,   2009 காலப்பகுதிகளில் மிக இக்கட்டான தருணங்களில் கொடுத்துவரும் வாக்குறுதிகளும் அலரசியற் பேச்சுவார்த்தை பயணங்களும் நம்பகத்தன்மை கொண்டதாக என்றைக்கும் இருந்ததில்லை.   அனைத்தும்  ஏமாற்று அரசியல் நோக்கம் கொண்டது என்ற குற்றச்சாட்டு பல இடங்களில் பதிவு செய்யப்பட்டிருக்கிறது. உறுதியான அரசியல் பின்னணியில்லாத  வலுவற்ற ஈழ தமிழினத்தை சிங்களவன் எப்படி தொடர்ந்து ஏமாற்றி வருகிறானோ சற்றும் குறைவின்றி இந்தியாவும் திரை மறைவில் சிங்களவனுடன் இணைந்து பெருத்த வஞ்சகங்க வேலைகளையே தன்நலனுக்காக கூச்சமின்றி செய்துவருகிறது என்பது ஈழப்போரின் இறுதிக்காலமான 2009ம் ஆண்டு முள்ளிவாய்க்காலில் அப்பட்டமாக அறியப்பட்டுமிருந்தது.. 

இந்தியா போன்ற ஒரு பெரிய தேசத்தின் கயமையினால் இதுவரை எண்ணிலடங்கா ஈழத்தமிழர்களின் உயிர்கள் பறிக்கப்பட்டதுடன் கட்டுக்கடங்கா மனித உரிமை மீறலுக்கும் காரணியாக இருந்து வருகிறது.  இந்தியாவின் இப்படியான கீழ்த்தரம் மிக்க செயற்பாடுகள் தமழினத்தின் வீழ்ச்சிக்கு பாலமாக பயன்பட்டு வருகின்றது என்பதை எண்ணும்போது இனம் புரியாத அச்சமும்,   சங்கடங்களும்,   இட்டு நிரப்ப முடியாத பகைமை உணர்வு மட்டுமே ஈழத்தமிழர்கள் மத்தியில் மேலெழுந்து நிற்கிறது. 

சமீபத்தில் வடக்கு மாகாண சபை தேர்தல் சம்பந்தமாக இலங்கையில் எழுந்த அரசியற் குளறுபடியை முறையிடுவதற்கு வேறு வழி தெரியாமல் இந்தியா சென்றிருந்த தமிழ் தேசிய கூட்டமைப்பு குழு தலைவர் சம்பந்தனுக்கு,   இந்திய பிரதமர் மன்மோகன்சிங் தலையில் அடித்து இலங்கைத் தமிழர்களுக்கு அநீதி இழைக்கப்படுதை இந்தியா ஒருபோதும் அனுமதிக்காதென சத்தியம் செய்து வாக்குறுதி வழங்கியிருப்பதாக சம்பந்தன் அவர்கள் புளகாங்கிதமாக தெரிவித்துள்ளார். 

அதை நம்புவோர் நம்பலாம் நம்ப மறுப்பவர்கள் நம்பாமல் விடலாம் அவ்வளவே!  ஏனெனில் கடந்த கால அனுபவங்கள் அப்படித்தான் போதித்து நிற்கின்றன.   அத்துடன் 2014 ன் இந்திய பாராளுமன்றத்துக்கான தேர்தல் முன்னோட்டக்காலத்தில் குறுகிய நலன் சார்ந்து இந்திய பிரதமர் கொடுத்த வாக்குறுதியின் பதிவாகவும் அந்த செய்தியை ஆவணப்படுத்திக்கொள்ளலாம்.

ஒவ்வொருமுறையும் அரசியல் பயணம் மேற்கொள்ளும் தமிழ் தேசியக்கூட்டமைப்பு,   இந்தியா,   கனடா,   இங்கிலாந்து,   அமெரிக்கா,   என்று சுற்றுப்பயணம் மேற்கொள்வது ஈழமக்கள் அறிந்ததே.  அரசியல் சுற்றுப்பயணத்தின் பயன் என்ன என்பதைவிடவும் சம்பந்தன் அவர்கள் வழங்கும் செய்தி முக்கியத்துவம் பெறுவதுண்டு.  அந்தவகையில் இலங்கை தமிழர்களுக்கு அநீதி இழைக்கப்படுதை இந்தியா ஒருபோதும் அனுமதிக்காது என்ற  உணர்வுமயமான இந்தியப் பயணத்தின் செய்தியை சம்பந்தர் சுமந்து வந்திருக்கிறார் என்பதை எடுத்துக்கொள்ளலாம்,  அதே நேரம் இதுபோன்ற ஆயிரம் வாக்குறுதிகளை 1980 களின் தொடக்கம் முதல் இந்தியா ஈழத்தமிழர்களுக்கு வழங்கிவருவதும் அவை காற்றில் கரைந்து போவதும் பின் சில காலம் கழித்து அதே வாக்குறுதிகளை திரும்ப வழங்குவதும்,   அனைவரும் கண்டுகளித்த புதினம் தவிர வேறு முக்கியத்துவம் எதுவும் இருப்பதாக  இதுவரைக்கும்  புலப்படவில்லை. இருந்தும் தமிழ் தேசியக்கூட்டமைப்பு உணர்ச்சி மயப்பட்டு  இந்தியாவை மலைபோல நம்பிக்கொண்டிருக்கிறது.

இருந்தும் பல பழுத்த அரசியல்வாதிகள் மற்றும் அரசியல் ஆய்வாளர்கள் இந்தியாவின் ராஜதந்திரம் சம்பந்தமாக ஞானப்பார்வை கொண்டு பல விளக்கங்களையும் வியாக்கியானங்களையும்  விபரிக்கக்கூடும் ஆனால் சாதாரணமாக துன்பச்சூழலில் தொடர்ந்து சிக்கித்தவித்துக்கொண்டிருக்கும் ஈழத்தமிழர்கள் எவராக இருப்பினும்,   இதுவரை கற்றுக்கொண்ட அனுபவ பாடத்தின் அடிப்படையிலும்,   இந்தியா தொடர்ச்சியாக எதிர்நோக்கியுள்ள வெளியுறவு சிக்கல்களையும் ஒப்புநோக்குமிடத்தில்,   உறுதியான நிலைப்பாடு ஒன்றை வரையறுத்துக்கொள்ளாத இந்திய மத்திய அரசின் தலையீடு இலங்கைக்குள் இருக்கும்வரை,  ஈழத்தமிழர்களுக்கு சிக்கல் தொடருமே தவிர,   விமோசனம் எதுவும் கிடைக்கப்போவதில்லை என்பதே புரியக்கூடியதாக உள்ளது.  அதை நிரூபிக்கும் விதமாகவே தமிழ்நாடு அரசின் சமீபத்திய கொள்கைகளும் அதையொட்டி சட்டசபையில் இயற்றப்பட்ட தீர்மானமும்,  ஈழ ஆதரவு கட்சிகளின் கொள்கை நிலைப்பாடுகளும் உறுதிப்படுத்துகின்றன.

இந்திய மத்திய அரசின் தலையீடு இருக்கும்வரை ஈழத்தமிழினத்துக்கு விமோசனமில்லை என்று எழுந்தமானத்தில் எழுதிவிட்டதாக சிலர் கோபப்படவும்கூடும்.   ஆனால் யதார்த்தம் அப்படித்தான் இருந்துவருகிறது.  மத்தியில் காங்கிரஸ் கட்சி ஆட்சியமைத்தாலும், மாறாக பாரதிய ஜனதா ஆட்சியை வைத்துக்கொண்டாலும்,   தமிழக கட்சிகளான திமுக கூட்டுச்சேர்ந்திருந்தாலும்,, மாறாக அண்ணா திமுக அங்கம் வகித்தாலும்  இந்திய வெளியுறவு கொள்கையில்,   வெளியுறவு கொள்கைவகுப்பாளர்களில்,   கொள்கை ரீதியாக தலைகீழான  மாற்றம் ஒன்று நிகழாதவரை,   இராமன் ஆண்டால் என்ன இராவணன் ஆண்டால் என்ன,  தமிழர்களுக்கான அரசியலில் எந்த முன்னேற்றத்தையும் கண்டுவிட முடியாது என்பதே நிதர்சனமாக இருக்கும்.

இந்தியா தனது வல்லமை பொறுத்து பூகோள அரசியல் நலனுக்காக அனைத்து தமிழினத்தையும் பலியிடவும் தயாராக இருக்கும் என்பதுதான் கடந்தகால யதார்த்தமான அடிச்சுவடாக இருந்துவருகிறது.   இந்த இடத்தில் ஈழப்படுகொலைகளையும் தாண்டி தமிழக மீனவர்களின்,   560 படுகொலைகளையும் உள்நாட்டு தேசிய வழங்கள் பங்கீடுகள் பற்றியும் இணைத்துப்பார்த்துக் கொள்ளவேண்டிய கட்டாயம் அனைவருக்கும் இருக்கிறது.  அவற்றை தாண்டி மத்திய அரசுக்கு ஆதரவு வழங்கிவந்த திமுக கட்சிகூட காங்கிரஸிலிருந்து வெளியேறியதற்கு சொல்லப்படும் காரணம் ஈழ மக்களின்பால் மத்திய அரசு கொண்டுள்ள அலட்சியப்போக்கு என்றே காரணம் சொல்லப்படுகிறது.

தமிழ் தேசியக்கூட்டமைப்புக்கு  தலையில் அடித்து சத்தியம் செய்து மன்மோகன்சிங் வாக்குறுதி அளித்த அதே நேரம் அதே வாக்குறுதியை காங்கிரஸுடன் கூட்டுமுன்னணியிலிருந்து விடுப்பு பெற்றுக்கொண்ட  திமுக தலைவர் கருணாநிதிக்கும் பிரதமர் மன்மோகன்சிங் கடிதமூலம் வாக்குறுதியை வழங்கியதாகவும்  பத்திரிகைகளில் முதல்ப்பக்க செய்தியாக வந்திருந்தது. ஆனால் தமிழகத்தை பெரும்பான்மை பலத்துடன் ஆண்டுகொண்டிருக்கும் அதிமுக அரசின் கோரிக்கைகளான இலங்கை அரசுக்கான பொருளாதாரத்தடை,  தமிழ் தேசியத்துக்கான பொதுவாக்கெடுப்பு,   ராஜபக்‌ஷவை போர்க்குற்றவாளியாக அறிவிப்பது,  தமிழக மீனவர்களின் பாதுகாப்பு போன்ற முக்கிய கேள்விகள் எவற்றிற்கும் சரியான மறுமொழியை மத்திய அரசாங்கம் இதுவரை வழங்கியிருக்கவில்லை.  இதிலிருந்து மத்திய காங்கிரஸ் அரசு இரட்டை வேடமிட்டு என்னவோ ஒன்றிற்காக ஏமாற்றி தப்பிக்க நினைக்கிறது,  அல்லது பொய் வாக்குறுதிகளை வழங்கி மதில்மேல் பூனையாக நின்று ஏமாற்றி அரசியல் செய்கிறது என்ற முடிவு தவிர வேறு எதற்கும் எவரும் வரமுடியாது.

வழமையாக தமிழ் தேசியக்கூட்டமைப்பு இந்தியாவுக்கு போவதும் மன்மோகன்சிங்கை சந்திப்பது,  மற்றும் வெளிவிவகார மந்திரி,  தேசிய பாதுகாப்பு ஆலோசகர் சிவ்சங்கர் மேனன் போன்றோரை சந்திப்பது,,   தீர்வுத்திட்டத்தின் ஒருபகுதியை இந்தியாவிடமிருந்து பெற்றுவிட்டது போல் அறிவிப்பதும் வழமையாக நடந்துவரும்  எரிச்சலூட்டி அலுப்புத்தட்டும் செயலாகவே தமிழ் மக்களால் பார்க்கப்படுகிறது.  இந்தியாவின் இரட்டை வேடத்தை வளர்த்து வந்த அரசியல் சக்திகள் என்றால் ஒன்று தமிழ் தேசிய கூட்டமைப்பு,   அடுத்தது கருணாநிதியின் திமுக.  இந்த இரண்டுகட்சிகளும் மத்திய அரசின் முரண்பட்ட கொள்கை எடுப்புக்களுக்கு எதிர்ப்பு தெரிவித்து ஒத்துப்போகாமல் இருந்திருந்தாலே இந்திய மத்திய அரசால் ஒருகட்டத்துக்கு மேல் ஈழப்பிரச்சினையில் சந்தற்பவாத அரசியல் செய்ய முடிந்திருக்காது.

சர்வதேசம் ஒரு பொறிமுறையை அறிமுகப்படுத்தி அவைகளை நடைமுறைக்கு கொண்டுவரும் நகர்வுகளை மேற்க்கொண்டாலும் இந்தியா சில கூட்டாளிகளை சேர்த்துக்கொண்டு கால்வாரி ஶ்ரீலங்காவை காப்பாற்றும் செயற்பாடுகளையே தொடற்சியாக செய்துவருவதை பல தருணங்களில் பார்த்தாகிவிட்டது. அந்த இடங்களிலும் மத்திய அரசுக்கு முண்டுகொடுத்த பெருமை த தே கூட்டமைப்புக்கும்,   திமுக  போன்ற கட்சிகளுக்கே உண்டு.

இப்போ பலராலும் அரசியலில் பூதாகரப்படுத்தப்படும் விடயம் இலங்கை இந்திய ராஜீவ் ஜெயவர்த்தன காலத்தில் அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட இலங்கை இந்திய ஒப்பந்தமும்,   ஒப்பந்தத்தில் உள்ளடக்கிய 13-வது திருத்த சட்டமூலம் பற்றியதுமாக காணப்படுகிறது.  இந்த 13-வது திருத்தசட்டமூலம் இந்தியா தனது நலன்கருதி இலங்கைக்குள் தலையீடு செய்வதற்காக இயற்றிய ஒரு தன்நலன் காக்கும் பிரயோசனம் அற்ற திட்டமாகும்.   அதுபற்றி இந்தியாவை விடவும் ஶ்ரீலங்கா ஆட்சியாளர்கள் நன்றாகவே அறிந்து வைத்திருக்கின்றனர்.  அது நடைமுறைக்குவருவது,  வராமலிருப்பது என்பதை தாண்டி அந்த சட்டமூலத்தை இரத்துச்செய்யக்கூடாது என்பதே இந்தியாவின் நோக்கமாக இருந்துவருகிறது.  இந்தியா தொடர்ந்து இலங்கைக்குள் இருந்து அரசியல் செய்யவேண்டுமானால் ஏதாவது ஒரு பிடிமானம் இருக்கவேண்டும்.   அந்த இருப்புக்காக செயற்படுத்தப்படாமல் கிடப்பிலிருக்கும்  ஒப்பந்தத்தையும்,  ஒப்பந்தத்துடன் கூடிப்பிறந்த 13- திருத்த சட்டம் என்ற உழுத்துப்போன கொம்பை புதுடில்லி தொடர்ந்து பிடித்துக்கொண்டிருக்கிறது.

இந்த 13-வது திருத்த சட்டமூலம் என்ன சொல்லுகிறது என்று மேலும் கீழுமாக தேடிப்பார்த்தால் அந்த திட்டத்தால் தமிழர்களுக்கு ஒன்றும் இல்லை பூய்ச்சியம் அல்லது மாயை என்பதே புரியக்கிடைக்கிறது.

1) மாகாண சபைக்கான  நிறைவேற்று அதிகாரங்கள் அனைத்தும் , ஜனாதிபதியின் விசுவாசமான சேவகன் என்ற வகையில் மாகாணத்துக்கான கவர்னரின் தனிப்பட்ட முடிவாக மட்டுமே இருக்கும்.  

2) மாகாணங்களுக்கான கவர்னரை மத்திய அரசின் பிதாமகனான ஜனாதிபதியே நியமிப்பார்.

3) மாகாண சபை மந்திரிகளின் தீர்மானத்துக்கு கவர்னர் கட்டுப்பட்டவரா என்பதற்கு எந்த உத்தரவாதமும் இல்லை.

4) 13-ஆம் திருத்த சட்டம் மிக விசித்திரமான வார்த்தைகளுடன் விளக்கம் தருகின்றது.

5) கவர்னர் தனது கடமைகளை ஜனாதிபதியின் கட்டளைக்கமைய நிறைவேற்றும் பொழுது அவரது ஆலோசனைகளுக்கு அமைய மாகாண சபை உறுப்பினர்கள் நடந்து கொள்ளலாம்,  இதில் விதி விலக்கு  என்ன வென்றால் , சிறீலங்கா அரசியல் அமைப்புக்கு முரணாகாத வகையில் மட்டுமே அதனைச் செய்யலாம்.

6)  வலது கையால் கொடுத்து இடது கையால் வாங்கி கொள்ளும் இந்த வழக்கமான விடயம் 13-ஆம் திருத்த சட்ட முழுவதும் புரையோடிக் கொண்டிருக்கின்றது.

7)  ஒரு புறம் மாகாண மந்திரிகளின் ஆலோசனைக்கு அமைய செயல்பட வழி இருப்பது போல் தோன்றினாலும் மறு புறம் எல்லாமே சிறீலங்கா அரசியல் அமைப்பு சட்டம் தான் எல்லாவற்றையும்  கட்டுப்படுத்துகின்றது.

அப்படியாயின் அரசியல் அமைப்பு எதனைக் கட்டுப்படுத்துகின்றது என்பதனை நாம் அறியவேண்டும் .

8) சிறீலங்கா அரசின் அரசியல் அமைப்பு என்ன சொல்கின்றது என்றால்  ஜனாதிபதியின் கொள்கைக்கு முரண்படாத வகையில் செயல்பட்டால் மட்டுமே கவர்னர் பதவியில் இருப்பார் .

9)  அரசியல் அமைப்பின்படி மாகாணசபை மந்திரிகளுக்கு அதிகாரம் வழங்க முடியாது.  ஏனெனில் அவர்கள் ஜனாதிபதியால் நியமிக்கபடாதவர்கள் . மாகாண மந்திரிகள் எந்தவித நிறைவேற்று அதிகாரமும் அற்றவர்கள் . 

10) நிறைவேற்று அதிகாரம் ஜனாதிபதியிடம் மட்டுமே உண்டு . அவருக்கு விசுவாசமான சேவைகளுக்கு மட்டுமே நிறைவேற்று அதிகாரம் உண்டு .

11)  முடிவு என்னவென்றால் , மாகாணசபை நிறைவேற்று அதிகாரங்கள் என்பன , ஜனாதிபதியின் விசுவாசமான சேவகன் என்ற வகையில் கவர்னரின் தனிப்பட்ட முடிவாக இருக்கும் .

12)  எனவே இந்த முக்கியமான விடயத்தில் , மாகாண மந்திரிகள் கவர்னருக்கு ஆலோசனை வழங்கலாம் ,  ஆனால் கவர்னர் அவற்றை செய்யவேண்டும் என்பதில்லை .

13) மாகாண சபைகளை  நினைத்த நேரத்தில் கலைத்து விடும் அதிகாரம் ஜனாதிபதியிடம் உண்டு .

 

இப்படியாக பதின்மூன்றாம் திருத்த சட்டம் அற்புதமாக  மாகாணசபை மக்களுக்கு அதிகாரத்தை வழங்குகின்றது .

இங்கு மிதப்பாக இந்தியத்தரப்பினரால் மிகைப்படுத்தி காட்டி விளம்பரப்படுத்தபடும் ஒரு விடயம் என்னவென்றால் காணி பங்கீடு, கல்வி, மாகாணத்துக்கான காவல்த்துறை அதிகாரம் என்பன பெரும் சொத்தாக பூதாகரப்படுத்தி காட்டப்படுகின்றன,  ஆனால் அவைகள் எதுவும் மாகாணசபைகளுக்கு கொடுக்க முடியாது என்று ஶ்ரீலங்காவின் அரசியற்கட்சிகள் தொடர்ந்து கொடிபிடித்து வருகின்றன. 1987ல் அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட சட்டத்தின் பிரகாரம் இன்றுவரை எந்த ஒரு அதிகாரமும் அந்தச்சட்டத்தின் வாயிலால் வெளியே தலையைக்கூட காட்டியிருக்கவில்லை.

1987 ராஜீவ் ஜெயவர்தன ஒப்பந்தம் சொல்லுவது என்னவென்றால்.

1. இலங்கையின் ஐக்கியம், இறைமை, பிராந்திய ஒருமைப்பாடு ஆகியவற்றைப் பேணிக்காக்க விரும்பி,

2. இலங்கை சிங்களவர், தமிழர், முஸ்லீம்கள், பறங்கியர் ஆகியோரைக் கொண்ட பல்லின, பன்மொழி சமூகங்கள் வாழும் நாடு என்பதை உணர்ந்து,

3. மிகக் கவனமாகப் பேணிக் காப்பாற்ற வேண்டிய தனித்தனிக் கலாசாரம்,மொழி அடையாளங்களை ஒவ்வொரு இனமும் கொண்டுள்ளதென்பதையும்,

4. வடக்கு, கிழக்கு மாகாணங்கள் அங்கு ஏனைய இனக்குழுக்களுடன் எல்லாக் காலத்திலும் ஒன்றாக வாழ்ந்து வரும் இலங்கைத் தமிழ் பேசும் மக்களின் வரலாற்றுப்பூர்வமான வசிப்பிடங்கள் என்பதையும் அங்கீகரித்து,

5. இலங்கையின் ஐக்கியம், இறைமை, பிரதேச ஒருமைப்பாடு ஆகிய அம்சங்களைப் பலப்படுத்த வேண்டியதன் அவசியத்தை உணர்ந்த சகல பிரஜைகளும் சமத்துவமாகவும், பாதுகாப்பாகவும், ஒற்றுமையாகவும் சுபீட்சத்துடன் தங்கள் அபிலாசைகளை நிறைவேற்றி வாழும் பல இன, பல மொழி பேசும் பல மதங்களைக் கடைப்பிடிக்கும் தன்மையைப் பேணி,

பின்வரும் உடன்பாட்டிற்குவருகிறோம்:

1. இலங்கை அரசாங்கம் அருகருகேயுள்ள மாகாணங்களை ஒரு நிர்வாக அலகாகச் சேர்த்துக் கொள்ளக்கருதும் கீழ் விவரிக்கப்பட்டவாறு வடக்கு, கிழக்கு என்று அவற்றைப் பிரிக்கும் பட்சத்தில் சர்வஜன வாக்கெடுப்பொன்றை நடத்துவது என்றும்,

2. மாகாண சபைக்கான தேர்தல் நடத்தப்படும் திகதியில் இருந்து 3இல் தெரிவிக்கப்பட்டவாறு சர்வஜன வாக்குரிமை நடத்துவது திகதி வரையான காலப்பகுதி இடைக்காலப்பகுதியென்று கருதப்படும். வாசகத்திற்கு அமைய சர்வஜன வாக்கெடுப்பு நடத்தப்படும் வரை தற்போதுள்ள வடக்கு, கிழக்கு மாகாணங்கள் ஒரு மாகாண சபையை உள்ளடக்கிய ஒரு நிர்வாக அலகாக இருக்கும். இத்தகைய அலகில் ஓர் ஆளுநர், ஒரு முத்லமைச்சர், ஓர் அமைச்சரவை ஆகியன செயற்படும்.

என்று குறிப்பிடப்பட்டிருக்கிறது

இலங்கை இந்திய ஒப்பந்தத்தின்படி வடக்கு கிழக்கு ஒருமித்த மாகாணமாக இருக்கவேண்டும்,   ஒரு கட்டத்தில் சர்வஜன வாக்கெடுப்பை நடத்தி வடக்கு கிழக்கு இணைந்திருக்கவேண்டுமா பிரிந்து போகவேண்டுமா என்பதை வடக்கு கிழக்கு மாகாண மக்கள் தீர்மானிக்க வேண்டும்.   ஆனால் அதற்கு சட்டவிரோதமாக சிங்கள அரசு நீதிமன்றம் ஒன்றின்மூலம் சாவு மணி அடிக்கப்பட்டுவிட்டது.

இப்போ இருப்பது இலங்கை இந்திய ஒப்பந்தம் என்ற சொற்பதம் ஒன்று மட்டுமே. அந்த சொற்பதத்தை வைத்து இன்னும் நூறு இருநூறு வருடங்களுக்கு இந்தியா இலங்கை அரசியல் செய்யும் என்பதாகவே போக்குக்கள் தென்படுகின்றன.

இலங்கை இந்திய ஒப்பந்தத்தில் 13- வது திருத்த சட்டம் எதை வரையறுக்கிறது என்பதை மேலே பார்த்தோம்.  இப்போ வடக்கு கிழக்கு தனித்தனியாக பிரிக்கப்பட்டுவிட்டன,   நுகர்வு அதிகாரங்களான  காணி, கல்வி, காவல்த்துறை அவைகளும் சிங்கள காடை அரசியல்வாதுகளாலும் இந்திய ஒற்றர்களாலும் களையப்படுவிட்டன,  வன்னி,   மன்னார்,  கிளிநொச்சி,   தமிழர் வாழும் அனைத்துப் பகுதிகளிலும் சிங்கள குடியிருப்புக்கள் நிரப்பப்பட்டுவிட்டது.  யாழ் குடாநாட்டு குடியிருப்புக்கள் கணிசமான அளவு நிலங்கள் இராணுவ முகாமுக்கு தேவையென மக்களிடமிருந்து வலுக்கட்டாயமாக கையகப்படுத்தப்பட்டுவிட்டன எஞ்சியிருப்பது இந்திய தலையீட்டுக்கான இலங்கை இந்திய ஒப்பந்தம் என்கின்ற சொற்பதமும் 13வது திருத்த சட்டம் என்கின்ற கோசமும் மட்டுமே.   உள்ளுடன் அனைத்தும் பாவனைக்கு உதவாத விதத்தில் கெட்டுப்போய் கிடக்கிறது அல்லது மாற்றப்பட்டுவிட்டது.

தமிழர்களின் தீர்வுக்கான பரிமாணம் நாளுக்கு நாள் மாற்றப்பட்டு பாராளுமன்ற தெரிவுக்குழு என்ற திக்குத்தெரியாத காட்டுக்கு பெயர்ப்பலகை அமைத்து அம்புக்குறி வைக்கப்பட்டிருக்கிறது.  நாளை அதுவும் வேறு ஒரு திசை நோக்கி நகர்த்தப்படலாம். ஆனால் இன்றைய நிலையில் தமிழர் தேசியக்கூட்டமைப்பை பாராளுமன்ற தெரிவுக்குழுவுக்குள் இழுத்து இன்னும் காலநீடிப்பை உண்டுபண்ணும் முன்னோட்டமே 13- வது சட்டமூலம் பற்றிய கலவரம்.

இல்லாத ஒன்றிற்க்காக பலதரப்புக்கள் இங்கு யுத்தம் செய்கின்றன.  இல்லாத 13-வது திருத்தத்தை இல்லாது ஒழிக்கவேண்டும் என்று ஜாதிக ஹெல உறுமய, விமல் வீரவங்சவின் தேசிய சுதந்திர முன்னணி,  ஶ்ரீலங்கா சுதந்திரக்கட்சியின் ஒரு பிரிவு கோத்தபாய ஆகியோர் தொடர்ந்து குரல்கொடுத்து வருகின்றனர்.  இல்லாத திட்டத்தை தொடரவேண்டும் என்று த தே கூட்டமைப்பும்  பாரத பிரதமரும்   அவரது கொள்கைவகுப்பாளர்களும்  மார்தட்டுகின்றனர்,  வடக்கு மாகாணத்தேர்தல் திருவிழாவுடன் அனைத்துன் மீண்டும் புஷ்வாணமாகி காற்றிடையே கலந்துவிடும்.

தமிழர் தரப்பு அரசியல் விற்பன்னர்கள் ஏதோ ஒன்றை எதிர்பார்த்து காய் நகர்த்துவதாக கூறுகின்றனர்.  மன்மோகன்சிங் தமிழர்களுக்கு அநீதி நிகழ்ந்தால் இந்தியா பார்த்துக்கொண்டு சும்மா இருக்காது என்று அறைகூவல் விடுத்திருக்கிறார்.  ராஜபக்‌ஷ தரப்பு பாராளுமன்ற தெரிவுக்குழு தீர்க்கமான முடிவை தோற்றுவிக்கும் என்கின்றார்  ஒன்றும் புரியவில்லை.

இருந்தும் 

தன் முயற்சியில் சற்றும் தளராத விக்கிரமன் மீண்டும் முருங்கை மரத்தின்மேல் ஏறி அதில் தொங்கும் உடலை கீழே வீழ்த்தினான் பின் கீழே இறங்கிய  அவன் அதை மீண்டும் சுமந்துகொண்டு மயானத்தை நோக்கி செல்லுகையில்  அதனுள்ளிருந்த வேதாளம்  எள்ளி நகைத்து   மன்னனே உன்னுடைய முயற்றி பாராட்டுக்குரியது தனது இலட்சியத்தை நிறைவேற்றுவதற்காக  உயிரையும் பொருட்படுத்தாத உன்னைப்போல் சிலரே இருப்பர் ஆனால் உன்னுடைய இலட்சியம் நிறைவேறுமா என்று எனக்கு தெரியவில்லை  இலட்சியத்தை நிறைவேற்றக்கூடிய வாய்ப்பும் இருந்தும் நீ அதை தவற விட்டு விட்டாய் என சந்தேகம் ஏற்ப்படுகிறது என்று கூறியது.  அந்த வேதாளக்கதைதான் இன்றைய ஈழ அரசியலுக்கு மிக பொருத்தமானதாக காணப்படுகிறது.

ஈழதேசம் செய்திகளுக்காக.
கனகதரன்.

வடக்கு மாகாண தேர்தல் எவரை திருப்திப்படுத்தப்போகிறது -

இந்த ஆண்டு 2013 செப்ரெம்பர் மாத இறுதிக்குள் வடக்கு மாகாணத்துக்கான தேர்தல் நடைபெறும் என்று அரசாங்க தரப்பிலிருந்து ஒரு செய்தி வெளியாகி இருந்தது.  அது சர்வதேச நாடுகளை  குறிப்பாக ஜெனிவாவை திருப்திப்படுத்தும் வழமையான பௌத்த சுலோகமாகக்கூட இருந்தாலும்  உலக நெருக்குதல் காரணமாக  சப்பிரதாயத்துக்கேனும் வடக்கு மாகாணத்திற்கான தேர்தலை நடத்தியாகவேண்டிய அரசியற் சூழ்நிலை ராஜபக்‌ஷ அரசுக்கு உருவாக்கப்பட்டிருக்கிறது என்பது ஏற்றுக்கொள்ளக்கூடியது.

எது எப்படியிருப்பினும் வடக்கு மாகாணத்துக்கான தேர்தலை இந்த ஆண்டு இறுதிக்குள் நடத்திவிடவேண்டும் என்பதன் உள்நோக்கம் சர்வதேச நன்மதிப்பை பெற்று தப்பித்தல் என்பது ஒருபுறம் இருந்தாலும்.  சிறிலங்காவின் பங்காளியான இந்தியாவின் அவசர உநாட்டு அரசியல் தேவையாகவும் இருந்துவருகிறது.

இன்றைய நிலையில் இந்திய காங்கிரஸ் அரசு தப்பிக்க முடியாத மிக மோசமான அரசியல் சிக்கல்களை சந்தித்து தூர்ந்து தரைமட்டமாகிப் போகும் பொறிபந்தல் நிலைக்கு தள்ளப்படிருக்கிறது.  

சமீபத்தில் கருணாநிதியின் திமுக   காங்கிரஸ் கூட்டணியிலிருந்து வெளியேறிவிட்டதன் பின் தமிழ்நாட்டைப்பொறுத்தவரை அடுத்து வரவிருக்கும் தேர்தலில் காங்கிரஸ் தனித்து நிற்க நேருமாயின் நிச்சியமாக கட்டுப்பணத்தை இழக்கும் அவல நிலை உருவாகும்.  அந்த அவமானகரமான வீழ்ச்சி வெளியில் தெரிந்துவிடக்கூடாது என்பதில் தமிழகத்தில் இருக்கும் லோக்கல் காங்கிரஸ்காரர்களை விடவும்  டில்லி காங்கிரஸின் தேசியத் தலைமைக்கும்   இன்றைய பிரதமர் மன்மோகன் மற்றும் குடியரசு தலைவராக இருக்கும் பிரணாப் முகர்ஜி  நிதி மந்திரி ப.சிதம்பரம் ஆகியோருக்கு மிகுந்த பயமும் கவனமும் இருக்கிறது   அவற்றை தாண்டியும் இன்னும் வேறு சில சென்சிற்றிவ்வான விடயங்களும் உள்ளூர பொதிந்து கிடக்கின்றன.

அடுத்த ஆண்டு இந்திய நாடாளுமன்றத்துக்கான தேர்தல் நடைபெற இருப்பதால் தமிழ்நாட்டு மக்களையும் தமிழக அரசியல்கட்சிகளின் அழுத்தங்களையும் கட்டுக்குள் கொண்டுவந்து  குளிர்வித்து வாக்குப்பெறும் நோக்குடன் வடக்கு மாகாணத்தில் ஒரு தேர்தலை நடத்திவிடவேண்டும் என்பதில் இந்திய மத்திய காங்கிரஸ் அரசு விடாப்பிடியாக இருக்கும் என்பது சாதாரணமாகவே புரியக்கூடிய ஒன்று.  

இருந்தாலும் ராஜபக்‌ஷ மனதில் இருக்கும் திட்டம் பொறுத்தே இந்தியாவின் நெருக்கடி கையாளப்படும் என்பதும் சகலரும் அறிந்த விடயம்.

இந்திய பாராளுமன்றத்துக்கான தேர்தலை கருத்தில்க்கொண்டு இலங்கையின் வடக்கு பகுதியில் தேர்தல் ஒன்றை நடத்திவிடவேண்டும் என்ற கபடத்திட்டம் காங்கிரஸுக்கு இருந்தாலும்  அடுத்த ஆண்டு வரவுள்ள இந்திய பாராளுமன்ற தேர்தலில் காங்கிரஸ் கட்சி படுதோல்வியை சந்திக்கும் என்பதே இந்திய நாட்டின் அரசியல் நிலவரங்கள் மிக தெளிவாக தெரிவிக்கின்றன.   

பிரதமர் மன்மோகன்  முதற்கொண்டு அனைத்து துறை சார்ந்த அமைச்சர்கள் வரையிலானா கட்டுப்படுத்தமுடியாத வரைமுறையற்ற ஊழல்க் குற்றச்சாட்டுக்கள்  கட்சித்தலைமைமீதான மக்களின் நம்பிக்கையீனம்  சத்தீஸ்கர் மாநிலத்தில்  மாவோயிஸ்டுக்கள் மேற்கொண்ட துப்பாக்கிச்சூடு    பாகிஸ்தானை சமாளிக்கமுடியாத பலவீனம்   பகிரங்கமாக ஊடுருவி நிலங்களை கையகப்படுத்தும் சீனாவை கட்டுப்படுத்தமுடியாத இந்திய ஆட்சியாளரின் கையறுநிலை. தமிழக மீனவர்களை சிறிலங்கா அரசிடமிருந்து காப்பாற்றமுடியாத வெட்கக்கேடான வெளியுறவு சினேகிதம்  தேசிய  நீர்ப்பங்கீட்டு இயலாமை   கிறிக்கற் சூதாட்டம்   இவைகளை கொண்டு கணிக்குமிடத்தில் வரவிருக்கும் நாடாளுமன்ற தேர்தலில் மொத்த 552 இடங்களில் காங்கிரஸ் கூட்டணி ஐந்தில் ஒரு பங்கை பெறுவதே கடினம் என்று சொல்லப்படுகிறது.  இந்தக்கணிப்பை சிறிலங்கா ஜனாதிபதி ராஜபக்‌ஷ தரப்பு புரிந்திருக்காமல் இருந்திருக்க முடியாது.

எந்த எதிர்ப்பு வந்தாலும் சிறிலங்கா படையினருக்கு இந்தியாவில் எந்த இடத்திலும் பயிற்சி அளிப்பதிலிருந்து பின் வாங்கமாட்டோம் என்று திமிருடன் கூறிவந்த மத்திய காங்கிரஸ் அரசு இன்றைக்கு சுருதியை மென்நிலைக்கு மாற்றி மத்திய இராணுவ அமைச்சர் அந்தோனி தமிழகம் தஞ்சைக்கு வந்து  இலங்கை இராணுவ வீரர்கள் எவருக்கும் தமிழ்நாட்டில் பயிற்சி அளிக்கப்படமாட்டாது என்று  தேவையற்ற ஒரு சந்தற்பத்தில் பகிரங்கமான ஸ்ரேற்மென்ற் ஒன்றையும் கொடுத்திருக்கிறார்.  அதேபோல கூடங்குளம் இடிந்தகரை குடியிருப்பாளர்களின் உரிமைப்போராட்டத்தை உதாசீனம் செய்து அடாவடித்தனமாக பதினைந்து நாட்களில் கூடங்குளம் மின்நிலையம் மின் உற்பத்தியை தொடங்குமென்றுஇ  பதினைந்து நாட்களுக்கொருமுறை முழங்கிவந்த மத்திய அமைச்சர் நாராயணசாமி இப்போது சத்தத்தை குறைத்துக் கொண்டிருக்கிறார்.   தேர்தல் நெருங்க நெருங்க அவரது அசைவிலும் மாற்றம் நிகழ்ந்தாலும் ஆச்சர்யப்படுவதகில்லை.  தமிழக மக்களை இன்னும் குளிரவைத்து  ஏமாற்றி வாக்கு சேகரிக்கும்  அடுத்த நகர்வாக  வடக்குமாகாணத்துக்கான தேர்தல் நடத்தவேண்டிய  கட்டாயதேவை காங்கிரஸின் அரசியலுக்கு மிகவும் தேவையான ஒன்றாக காணப்படுகிறது.

ஜெனீவா தீர்மான அசைவுகளின்பின் இலங்கைக்குள் தமிழர்களுக்கான ஜனநாயக அரசியற்தீர்வின் ஆரம்பமாக தேர்தல் ஒன்றை நடத்தி ஒரு சாதாரண நிலையை தோற்றுவித்துவிட்டதாக காட்டாவிட்டால் சர்வதேச நெருக்கடி தன்னை தொடர்ச்சியாக தாக்கும் என்பதையும்  தமிழ்நாட்டில் தன்னிச்சையாக உருவெடுத்த மாணவர் கிளர்ச்சி இந்தியாவில் ஒரு ஸ்திரமற்ற தன்மையை உண்டாக்கி  அதன்மூலம் இந்திய மத்திய அரசு சர்வதேசத்துடன் இணைந்து தன்னை கால்வாரிவிடும் என்பதையும் ராஜபக்‌ஷ உணராமலுமில்லை.

இந்தியா  அமெரிக்கா  உட்பட சர்வதேச அழுத்தங்களை குறைக்கும் முகமாக உள்நாட்டில் இனங்களுக்கிடையே சுமூகமான நிலையொன்றை தோற்றுவித்துவிட்டது போல் காட்டிக்கொள்ளுவதற்கும் தமிழர் தேசியக்கூட்டமைப்பை கட்டிப்போடுவதற்கும் வடக்கு மாகணத்துக்கான தேர்தலை நடத்தவேண்டும் என்பதும் ஒரு தேவையாக  இலங்கை அரசுக்கு இருந்துவருகிறது.

வடமாகாணத்துக்கான தேர்தல் நடத்துவதில் இயல்பாக சிங்கள அரசுக்கு உள் மட்டத்தில் பல சிக்கல்கள் உருவாகும் என்பதும் இப்போது புரியப்பட்டிருக்கிறது.  சிறிலங்கா அரசுக்குள் கூட்டணியிலிருக்கும் தமிழ்க்கட்சிகள் ராஜபக்‌ஷவின் தாளத்துக்கு தலையசைத்து எதற்கும் உடன்பட்டாலும்  துவேஷ நிலைகொண்ட கடும்போக்கு சிங்கள கட்சிகளுக்கு வடக்கு மாகாணத்துக்கான தேர்தல் நடத்துவதில் எள்ளளவும் ஈடுபாடு இல்லை என்பதுபோல் வெளி உலகத்துக்கு காட்டிக்கொள்ளப்படுகிறது. 

இயல்பாகவே சிறிலங்கா ஆட்சியாளர்கள் எந்த கட்சியை சார்ந்தவர்களாக இருந்தாலும் வாக்குறுதி வழங்குவதில் சளைத்தவர்கள் அல்ல என்பதும்  தமிழினத்துக்கு சாதகமாக இருக்கும் வாக்குறுதிகளை என்றைக்கும் காப்பாற்ற மாட்டார்கள் என்பதும் உள்ளூர் மக்களான தமிழர்களும் சிங்களவர்களும் நன்கு அறிந்த ஒன்று.

எனவே இந்தியாவின் அழுத்தத்துக்கு பணிந்து ராஜபக்‌ஷ  வடக்கு மாகாணத்துக்கான தேர்தலை உடனடியாக நடத்திடுவார் என்று நம்புவதற்கில்லை.   இலங்கை இந்திய ஒப்பந்தத்தின்போது இயற்றப்பட்டு நடைமுறைப்படுத்தப்படாமல் கிடப்பில் இருந்துகொண்டிருக்கும் 13 வது  திருத்த சட்டத்தை சுத்தமாக் துடைத்து கழுவி சுத்தம் செய்தபின்னர் தனி அதிகாரமற்ற வடக்குமாகாணத்தில் பெயரளவில் ஒரு தேர்தலை நடத்தவேண்டும் என்பதிலேயே சிங்களவர்கள் அனைவரும் குறியாக இருக்கின்றனர்.

ராஜபக்‌ஷ அரசின் கூட்டாளிகளான ஜாதிக ஹெல உறுமய கட்சியின் தலைவர் அமைச்சர் சம்பிக்க ரணவக்க   தேசிய சுதந்திர முன்னணி கட்சியின் தலைவர் விமல் வீரவங்ச  மற்றும் பாதுகாப்பு அமைச்சின் செயலாளர் கோத்தபாய ராஜபக்‌ஷ  ஆகியோர் விடாப்பிடியாக 13வது திருத்த சட்டமூலத்தை தேர்தலுக்கு முன் ரத்துச்செய்யவேண்டும் என்பதில் குறியாக இருக்கின்றனர்.  இந்தவிடயத்தில் ராஜபக்‌ஷ தான் சம்பந்தப்படாதவர் போலவும் உள்ளூர் அரசியல் நெருக்கடிகளுக்கு முகங்கொடுக்கவேண்டிய  சங்கடத்தினால் அல்லோலப்படுபவர் போலவும்   அப்பாவி போலவும் காட்டி காரியத்தை கச்சிதமாக நிறைவு செய்யவுள்ளார்.

ஜனாதிபதி ராஜபக்‌ஷ குறிப்பிட்ட விடயத்தை உள்ளூர மனமார முன்மொழிவராக இருந்தாலும் சர்வதேசத்தை மனதில்க்கொண்டு அதை வெளியில் காட்டிக்கொள்ளாமல் கூட்டணி கட்சிகளை தூண்டிவிட்டு காய் நகர்த்துகிறார் என்பதை சகலரும் புரிந்துகொள்ளமுடியும்.

13வது திருத்த சட்டத்தையும் மாகாண சபை முறைமையையும் முற்றாக இல்லாதொழிக்கும் தனி நபர் பிரேரணையொன்றை இந்த வாரத்திற்குள் பாராளுமன்றத்தில் சமர்ப்பிக்கவுள்ளதாக அமைச்சர் சம்பிக்க ரணவக தெரிவித்துள்ளார். எதிர்வரும் செப்டெம்பர் மாதம் பொதுநலவாய மாநாட்டை இலக்கு வைத்து இந்த வட மாகாண சபை தேர்தலை நடத்தினால் இதனை தமிழ் அமைப்புக்கள் சர்வசன வாக்கெடுப்பாக சர்வதேசத்துக்கு எடுத்து கூற முயற்சிக்கும்.

அதில் ஈழம் இருக்குதா  இல்லை  இராணுத்தால் அப்பாவி மக்கள் கொல்லப்பட்டார்களா? இல்லையா? என்பது தொடர்பிலும் விவாதம் நடத்தப்படும் என்றும் அவர் வியாக்கியானமும் கூறியுள்ளார்.

எனவே 2013  செப்ரம்பரில் வடக்கு மாகாண தேர்தல் நடைபெறும் என்று சொல்லுவதற்கு முகாந்திரங்கள் எதுவும் இல்லை. ஏதாவது காரணத்தை காட்டி தேர்தல் தள்ளிவைக்கப்படலாம். அல்லது சீரற்ற நிலையை வடக்கு மாகாணத்தில் தோற்றுவித்து  இராணுவ அடக்குமுறைக்குள் தமக்கு சாதகமான ஒருதரப்பை தேர்தலில் வெற்றிபெற்றதாக அறிவிக்கலாம் என்பதே முடிந்த முடிவாக காட்டப்படும் என்பதையும் புறந்தள்ளுவதற்கில்லை.

உள்ளீடாகப்பார்த்தால் தேர்தல் ஒன்றை வடக்கு மாகாணத்தில் நடத்திவிடுவதால் தமிழ் மக்களின் நிலமை சீராகிவிடும் என்பதெல்லாம் இந்திய மற்றும் சர்வதேச அரசியலுக்கு சமாதானமாக இருக்கலாம் தமிழர்களின் பிரச்சினை கடுகளவும் மாறிப்போய்விடப்போவதில்லை. இது ராஜபக்‌ஷ மற்றும் இந்தியாவுக்கும் புரியாத புதினமும் அல்ல.

ஒரு விடயத்தை இங்கு கவனத்தில் கொள்ளமுடியும்.  போராட்டம் இல்லாமல் பேச்சுவார்த்தை மூலம் தமிழர்களுக்கு தீர்வு இல்லை என்பது முடிந்த முடிவவும் ஈழத்தமிழர்களின் நீண்டகால வரலாற்று படிப்பினையாகவும் உள்ளது.   பல வருடங்களாக பல இடங்களில் அது தமிழர்களின் பல்வேறு தரப்புக்களால் மிக தெளிவாக புரியப்பட்டுமுள்ளது.  போராட்டம் என்பது ஆயுதப்போராட்டம் மட்டும் என்று பொருள் கொள்ளலாகாது. 

இன்றைய சூழலில் ஈழ அரசியல் சம்பந்தமாக மூன்றாம் நிலையிலுள்ள  வசதி வாய்ப்புள்ள அரசியல்வாதிகள் தன்னிச்சையாக தமது நலன் சார்ந்து பல வியாக்கியானங்களை கருத்துக்களாக முன் வைக்கின்றனர்.  வெவ்வேறு விதமான போராட்ட உத்திகளையும் திறந்துவிடுகின்றனர்.  தமிழக முதலமைச்சர் ஜே ஜெயலலிதா ஒருவிதமாகவும்  திமுக தலைவர் மு கருணாநிதி வெவ்வேறு விதமாகவும் கருத்துக்களை வழங்கிவருகின்றனர்.  வைகோ  நெடுமாறன்  சீமான் போன்றவர்கள் இன்னொருவிதமாகவும்  தத்தமது கொள்கையின்  அடிப்படையில் தமது கருத்துக்களை முன்வைத்தும் வருவது அனைவரும் அறிந்திருக்கின்றோம்.

அவர்களது ஒவ்வொருவரது கருத்தும் வெவ்வேறு வெளிகளையும் பாதைகளையும் சுட்டிக்காட்டி நிற்கின்றன.  எதை பின்பற்றுவது என்ற திரிசங்கு நிலை அங்கு தோற்றுவிக்கப்படுகிறது ஆனால் முதலமைச்சர் ஜெயலலிதா அவர்களது கருத்தும் கருணாநிதியின் கருத்துக்களும் கடைசிவரை ஒரே கொள்கை கொண்டதாக திடமாக நிற்கும் தன்மை கொண்டதல்ல என்பது இங்கு கவனிக்கத்தக்கது.  நாளை அரசியல் மாற்றம் ஒன்று ஏற்படும்போது கருணாநிதியின் குரல் போராட்டம் அனைத்தும் உடனடியாக தலைகீழாக மாறக்கூடியது.   எனவே தமிழக அரசியல்வாதிகளான ஜெ ஜெயலலிதாவின் கருத்தும்  இன்னும் வேறுவிதமாக சந்தற்பவாதம் பேசிவரும் கருணாநிதியின் கருத்தும் வெவ்வேறு தன்மை கொண்டதாக காணமுடிகிறது.

தமிழர் தேசியக்கூட்டமைப்பு தலைவர் சம்பந்தன் அவர்கள் வேறு ஒரு படிமானத்தை பின்பற்றி இந்தியாவையும் ராஜபக்‌ஷவையும் மலைபோல் நம்பி அரசியல் செய்து வருகிறார்.  பேச்சுவார்த்தைமூலம் தமிழர்களுக்கான அரசியல் உரிமைகளை வென்றெடுக்கலாம் என்று அவர் அதிக இடங்களில் பேசியும் வருகிறார்.  அவரது நிலைப்பாட்டை ஒத்ததாகவே இந்திய மத்திய காங்கிரஸ் அரசின் கருத்தும் இருந்துவருவதாக காணமுடிகிறது.

தமிழீழ தேசியத்தலைவர் வே பிரபாகரன் அவர்களின் கருத்தையொத்த கருத்துக்கொண்டவர்களாக வைகோ அவர்களும் ஐயா நெடுமாறன் அவர்களும் சீமான் அவர்களின் கருத்தையும் ஒப்பிடும் பட்ஷத்தில் தமிழர் தேசியக்கூட்டமைப்பின் தலைவர் சம்பந்தனின் கொள்கை ஒத்துப்போகும் தன்மை கொண்டதாக இல்லை.  சில சிக்கலான தருணங்களில் அனுசரித்துப்போவதென்பது ஏற்றுக்கொள்ளக்கூடிய ஒன்றாக இருப்பினும் அடிப்படை கொள்கையில் உறுதியான விட்டுக்கொடுப்பற்ற பகிரங்கமான நிலைப்பாட்டை எதிர்த்தரப்புக்கு தெரியப்படுத்தவேண்டிய பொறுப்பு தலைவர் சம்பந்தருக்கு இருக்கிறது.

போர் முடிவுக்கு வந்தபோது ராஜபக்ஷ தரப்பும் சரி  இந்திய அரசுதரப்பும் சரி தமிழக முதல்வராக இருந்த கருணாநிதியும் சரி ஒரே கருத்துக்கொண்டவர்களாக இருந்தனர்.  2010 ஜனவரிக்குள் ஈழத்து மக்கள் அனைவரும் தத்தமது வீடுகளில் குடியமர்த்தப்படுவர் என்று வாக்குறுதியும் இவர்களால்  அளிக்கப்பட்டது. அடுத்து இந்தியாவின் முன்னிலையில் ஜனாதிபதி ராஜபக்‌ஷ திரு சம்பந்தன் அவர்களுக்கு  13 வது திருத்தத்துக்கு மேலேயும் சென்று அதிகாரப்பகிர்வு வழங்கப்படும் என்று வாக்குறுதி செய்யப்பட்டது.  அத்துடன் இராணுவம் முற்று முழுதாக வாபஸ் வாங்கப்படும் என்று அனைவரும் கூட்டாக அறிவித்தனர்.  எதுவும் நடைபெறவில்லை.

நடந்ததெல்லாம் முல்லைத்தீவு  முள்ளியவளை  மணலாறு  கொக்குளாய் கொக்குத்தொடுவாய் புல்மோட்டை தென்னைமரவடி நாயாறு  முறிகண்டி கொக்காவில்  பனிக்கங்குளம்  கனகராயன்குளம் புளியங்குளம் கிளிநொச்சி  கைதடி  வடமராட்சி  யாழ்ப்பணம் மடு மன்னார் என்று அனைத்து இடங்களிலும் சிங்கள குடியேற்றங்களை நிறுவி புத்தர் சிலைகளை நாட்டி சிங்கள பெயர்ப்பலகை பூட்டியிருக்கின்றனர்.  யாழ்நகரத்தில் இரண்டு இலட்சத்து ஐம்பதினாயிரம் படையினர் குடிகொண்டிருக்கின்றனர்  எழுபதினாயிரத்துக்கும் அதிகமான படையினரின் குடும்பங்கள் வடக்கு மண்ணில் குடியிருக்கின்றன. இவைகள் கிழக்கு மாகாணத்தை தவிர்ந்த அண்ணளவான கணக்குக்கள்.

போர் நிறுத்தப்பட்டு நான்கு ஆண்டுகள் முடிந்துவிட்டது தமிழர்களை தமது இருப்பிடத்தில் இருக்க வைப்பதற்கு பதிலாக ராஜபக்‌ஷ சிங்கள குடியேற்றங்களையும் இராணுவ அடர்த்தியையும் அதிகரிப்பதிலேயே முனைப்பு காட்டி வருவதோடு தமிழர் தேசியக்கூட்டமைப்பை சமாதானம் பேச்சுவார்த்தை என்ற மாயைக்குள் வீழ்த்தி கால நீட்டிப்பை தொடர்ந்து நீடித்து ஏமாற்றி வருவது கண்கூடாக தெரிகிறது.  சம்பந்தன் கட்சியான தமிழர் தேசிய கூட்டமைப்பும்  என்றைக்காவது கடல் வற்றும் பயணத்தை தொடரலாம் என்று தெரிந்தோ தெரியாமலோ சோரம்  போய்க்கொண்டேயிருக்கின்றனர்.  இப்படியே தொடருமாயின் இன்னும் ஐந்து வருடங்களில் சிங்கள நாடு ஒன்றுக்குள் இருப்பிடம் தேடும் சில தமிழர்களை மட்டுமே காணமுடியும்.

காசி ஆனந்தன் ஐயா அவர்கள் ஒரு நிகழ்வின்போது தெரிவித்த கருத்து.  இன்னும் பத்துவருடங்கள் நாங்கள் மவுனம்காப்போமாக இருந்தால் சிங்கள நாட்டுக்குள் தமிழன் இருப்பிடம் தேடி அலைய நேரிடும் என்று கூறியிருந்தார். அவரது கருத்திலிருந்து நான் மாறுபடுவதற்கு வருந்துகிறேன் ஏனெனில் நான்குவருடங்களில் சர்வதேச நெருக்கடிக்குள்ளும் ராஜபக்‌ஷவால் இவ்வளவு சிங்கள குடியேற்றங்களை விஸ்தரிக்க முடிந்திருக்கிறது. இருந்த கொஞ்ச நஞ்ச உரிமைகளையும் இல்லாதொழிக்க முடிந்திருக்கிறதென்றால் இனி வரும் ஒவ்வொரு வருடமும் மும்மடங்கு சிங்களவனால் தனது கள்ளத்திட்டத்தை விஸ்தரிக்க முடியும்.  எனவே இன்னும் ஐந்துவருடங்களுக்குள் எமது சுய நிர்ணய உரிமையை பற்றிப்பிடிக்க தவறுவோமேயானால் வேதனைக்குரிய நிகழ்வுகளே முடிவுகளாக அமையலாம்.

இன்றைய நிலையில் தமிழர்கள் சர்வதேசத்தின் பார்வையை திருப்பி  எமக்கான வேலைத்திட்டத்தை முன்னெடுப்பது தவிர சாதகமான உபாயம் வேறெதுவுமில்லை.   அதற்கான பாதையும் போடப்பட்டிருக்கிறது.   இருந்தும் சர்வதேசத்தின் பார்வை தமிழர்கள் மீது பட்டுவிடாமல் தடுக்கும் சக்தியாக இருந்துகொண்டிருப்பது இந்தியா என்ற ஒரு சக்தி தவிர வேறெதையும் குறிப்பாக அடையாளம் காட்டவும் முடியாது.  ஒரு பேச்சுக்கு சீனா ரஷ்யா பாகிஸ்தான் என இலங்கையின் நட்புச்சக்திகளை அடையளமிட்டு காட்டினாலும் அவை அனைத்தும் அமெரிக்காவுக்கு ஐரோப்பாவுக்கு எதிரான அணிகளாகவே இருக்கின்றன.  இந்தியா என்கிற நாசகார சக்தி ஒன்றுதான் மீனுக்கு வாலையும் பாம்புக்கு தலையையும் காட்டும் வேடதாரியாக சர்வதேசத்தை ஏமாற்றும் தரகராக  இருந்து வருகிறது. இந்திய மக்களுக்கு தெரிந்தவரை தமக்கு எதிரான நாடுகளாக சீனா பாகிஸ்தானை இனம்காட்டும் இந்தியா  இலங்கை விடயத்தில் பாக்கிஸ்தானையும் சீனாவையும் தனது கூடுச்சக்தியாக வைத்துக்கொண்டிருக்கிறது.

ஒன்று இந்தியவை தமிழர்பக்கம் திருப்பவேண்டும் அல்லது இந்தியாவை எதிர்க்கக்கூடிய ஆற்றலுள்ள அணிகளுடன் இணைந்து கொள்ளவேண்டும். இந்த இரண்டு விடயங்கள் தவிர வேறு எந்த உபாயமும் பலனளிக்கப்பொவதில்லை.  இந்தியாவை தமிழர்கள் பக்கம் நட்புச்சக்தியாக திருப்ப முடியாது என்பது  நிச்சியமான ஒன்று அப்படியானால் இந்திய அரசை அசைக்கக்கூடிய வல்லமைகொண்ட போராட்ட அமைப்புக்களுடன்  அணி சேர்ந்து அவர்களின் போராட்டத்தை ஊக்குவித்து இந்திய அரசை மண்டியிடவைக்க முயற்சிக்கலாம்.

அதற்கான களங்கள் நிறையவே தமிழ்நாட்டில் திறக்கப்பட்டு இயங்கிவருகின்றன அந்த சக்திகளில் அசைவுகள் இந்திய பேராதிக்க அரசை கட்டுக்குள் கொண்டுவரக்கூடிய சக்தி இருப்பதாகவே பல அமைப்புக்களால் உணரப்பட்டும் உள்ளன.  சமீபத்தில் தமிழகத்தை ஸ்தம்பிக்க வைத்த மாணவர்களின் போராட்ட வீச்சை சர்வதேசம்வரை உணர்ந்துகொண்டிருக்கிறது.  மாணவர் போராட்டத்தின்போது இந்திய மத்திய  மானில அரசுகள் மௌனம் காப்பதுபோல் காட்டிக்கொண்டாலும் உள்ளூர அச்சப்பட்டநிலையில் அடியெடுத்து வைத்தது புரியப்பட்டது.

மாணவர் போராட்டம் மத்திய அரசை எந்த வகையில் பாதிப்புக்குள்ளாக்கியது என்றால் திமுக என்ற கூட்டுச்சதிகாரனை   காங்கிரஸுலிருந்து வெளியேற்ற வழி வகுத்திருந்தது  மானில ஆட்சியாளர்களான அதிமுக  அரசை மத்திய அரசுக்கு எதிராக தீர்மானம் ஒன்றை சட்டசபையில் இயற்றுவதற்கு எடுகோலாக இருந்திருக்கிறது. தொடர்ச்சியாக தமிழகத்தின் ஈழ ஆதரவு அமைப்புக்கள்  முள்ளிவாய்க்கால் 4இம் ஆண்டு நினைவு எழுச்சியை பல தளங்களிலும் நடாத்தி ஒரு ஒற்றுமையை இந்திய ஆட்சியாளர்களுக்கு காட்டியிருக்கிறது.   பின்னணியில் நின்று தமது போராட்டத்திற்கு ஆதரவு கொடுக்கும் ஈழ ஆதரவு கட்சிகளை இன்னும் நம்பிக்கையுடன் வேகப்படுத்தி மக்களை திரட்டி  கூட்டங்கள் போட்டு பேச வைத்திருக்கிறது.  ஜனநாயகக் கோட்பாடுகளுக்கு உட்பட்ட இப்படியான புரட்சி ஒன்றுதான் இந்திய ஆதிக்க வர்க்கத்தை கட்டுக்குள் கொண்டுவர உதவும் உபாயமாக கொள்ளமுடியும்.   ஈழ தேசிய கொள்கை அடிப்படையில் எது சாதகமாக தென்படுகிறதோ அவற்றை பின்பற்றுவதிலும் ஊக்குவிப்பதிலும் எந்தத்தவறும் இல்லையென்றே நம்பலாம்.  இப்படியான போராட்ட உத்தி ஒன்றே இந்திய ஆட்சியாளர்களை நெருக்கடிக்கொள்ளாக்கும். அடுத்து இந்தியாவில் ஆட்சி அமைக்கப்போகும் தரப்பினருக்கும் இது ஒரு நல்ல ஆரம்ப அனுபவமாக ஒரு செய்தியை சொல்லி வைக்கும் என்பதில் ஐயமில்லை.

ஈழதேசம் செய்திகளுக்காக.
கனகதரன்.